Ey Aşk! Bana tek bir soru sor: “Nerede kalmıştık?”
Ben de sana cevap vereyim:
Beni tamamlamanda kalmıştık.
Toprağın altındayım. Beni, O’nun ruhunda -tekrar- doğurmalısın. Yeşermem lazım; kanım, etimi sulamalı.
Çok eksiğim var. Güneşin doğuşunu, tek gözümle görmekten yoruldum. O’nun gözüne de ihtiyaç duyuyorum. Ama sadece bu kadar da değil!
Sana her şeyi anlatmalıyım, Aşk.
Kendimi kaybetmem, O’nun ruhunda kendimi bulmam.. her seferinde yollarımın yine O’na çıkmasına da ihtiyacım var.
Şimdi O’na “Kalbimin tam ortasındaki imparatorluğun hükümdarı sensin” desem, abarttığımı sanacak.. Pekâlâ, o halde sen -bir zahmet- şunu iletirsin: Hücrelerimin içinde ne işin var?
Hücrelerimin sakinleşmesine de ihtiya.. burada kesiyorum!
Benim aslında sana ihtiyacım var, Aşk! Ama sana da ancak, O’nunla ulaşabilirim.
O zaman tembelliği bırak, yanıma gel. Kalbimin-ruhumun kapısını aralık bıraktım. Zorlamana gerek yok.. yavaşça gir.
O’nun elinden tut ama.. O’nu da getir.
Bekliyorum.
Şimdilik bu kadar yeter.