Ben o kadar salak bir çocuktum ki eğer biri beni üzdüyse, bunun sadece saçlarımın farklı oluşundan kaynaklandığını düşünürdüm. Öyle ya, hiçbir arkadaşımın kitabını yırtmaz ya da oyuncağını kırmazdım.
Galiba büyüdüm ve -bence- üzüntülerimin en büyük kaynağı, halen kıvırcık saçlarım… Yoksa beni neden üzsünler ki öyle değil mi?